MR skremmer

Magnetresonanstomografi.

Det er ikkje sjølve MR eg er redd for, det er resultatet.

(Den einaste MR-ulukka eg har høyrt om, er om ein sjukepleiar som blei dratt inn i maskina og blei alvorleg skada. Dette er IKKJE morsomt, men at talsmannen seier “vi har eit klart bilete av kva som skjedde” er ganske morsomt.)

Grunnen til at Jone måtte ta MR i utgangspunktet var at han hadde hatt “spysjuka” i to veker. Denne spysjuka var spesiell, fordi han spydde, spydde, spydde, og så var han heilt frisk igjen før neste spy. Og det kunne gå ganske lang tid mellom kvar spy.

I tillegg klarte han ikkje å gå skikkeleg, han sjangla rundt på golvet, krasja litt i veggen og sånn. Dette skildra han slik: “Eg går som ein pingvin” og “eg er ein skjelvande gele”. Og så lo han.

Eg tenkte det var best å gå til lege.

MR 1 – 17.09.19

Her hadde eg eigentleg ingen forventingar. Før dette kokko-livet var eg imidlertid ein veldig bekymra person, så eg hadde vore ein snartur innom hjernesvulst som årsak til pingvin-oppførselen. Men eg merka at ingen andre tenkte det, så eg slo det frå meg.

Likevel. Legane og dei der som hadde vore så muntre tidlegare på dagen var veldig rare då dei kom ut frå MR-rommet. Berre smilte sånn du veit, medkjensle-smil. Kondolanse. Dei ville ikkje heilt sjå på meg. Då skjønte eg at det ikkje berre var virus. Så inntlegent er eg, liksom.

Så beskjed om funn. Det er litt vanskeleg å skildre, men det kjentest som om alt stoppa. Kroppen og verda rundt. Eg trur hjartet stoppa å slå og blodet tok pause frå sirkulasjon. Eg følte meg grå. Det er den beste skildringa eg kan klare med mitt noko fattige språk.

Sting berre: “Sink like a stone that’s been thrown in the water. My logic had drowned in a sea of emotion.” Han er flinkare med ord enn meg.

MR 2 – 18.09.19

Skulle sjekke ryggmergen for spreiing. Å vente på svaret til dagen etterpå tok hundre år. Eg veit det er ulogisk, men sånn var det.

Heldigvis hadde eg Pilde Pornobilde på besøk, så eg kunne lage vitsar heile dagen. Vits er bra vern mot angst. Likevel kjem det små angstbølgjer med tilhøyrande kvalme. Litt som når du skal prestere eitt eller anna viktig og kjem på at det er noko du absolutt ikkje kan. Eksamen. Konsert. Forelska med motsett forteikn.

Det var ikkje spreiing, då.

MR 3 – 14.11.19

Dette var for å finne ut om det hadde skjedd endringar sidan operasjonen, om det hadde vore utvikling av svulstvev medan han hadde gått på cellegift. Det var to månader etter operasjon, og han hadde hatt to kurar. Det ville vore veldig dårleg nytt dersom det var spreiing på så kort tid.

Venting og stress frå torsdag til mandag.

MR 4 – 24.01.20

Denne MR-en hadde same formål som den førre, å sjekke om det hadde skjedd utvikling sidan sist, om det hadde oppstått nye svulstar. Dette ville vere veeeeeeeeeeeeeeldig dårleg nytt!

Dette har vore den verste ventinga hittil. Vente på tidspunkt for MR, vente på å sleppe inn, vente på at undersøkinga er ferdig, vente på at ungen skal våkne, vente på henting tilbake til barneklinikken, vente på svar på MR. I mange dagar! Her er eit tidlegare innlegg om venting.

Eg har grua meg lenge. I tillegg var eg litt ekstra nedbroten. Eg er det Jone er, og han har vore dårleg etter jul. Han har begynt å spy mykje igjen, og då får eg minner om spy-traumene mine (SPY-tekst). Dessutan har han vore skrøpeleg i kroppen, eg trur alle musklane har forsvunne igjen.

Eg skulle vente frå fredag til mandag på svar, og den helga var heilt jævlig. Då mandagen kom var eg grå og kald og utan puls ca. heile dagen. Eg døydde litt, men var heldigvis på sjukehus, slik at eg fekk gjenoppliving så ofte eg trengte. Dei er rause sånn.

Så ringte telefonen, og doktoren sa: Hoppe i senga, det er ikke bra!

Neida, ho sa: Det er ingen teikn til tumor, men mange teikn til humor. Jeeeeej, eg har morsom unge!

Altså, INGEN TEIKN TIL TUMOR ETTER SEKS CELLEGIFTKURAR. DÅ GJER VI OSS KLAR TIL NESTE RUNDE!

• 
• 
•