Livet mellom MR

Eg håper du har merka at eg har hatt ferie frå skrivinga. Elles må du nesten følge betre med.

Grunnen er at eg har øvd meg på å få meir avansert språk, sånn som vaksne har:

Med utgangspunkt i en faktabasert kunnskapsflyt kommuniseres incentiver innenfor rammen av et forhåndsdefinert læringsutbytte. Din dumme bæsj.

Neida

Eg har vore opptatt med å bygge ting. Du hugsar vel at eg skulle bygge platting? Men så måtte eg bygge stolar og flaskehaldarar, og akkurat i det eg skulle til å starte på plattingen, så fann eg ut at eg mangla bord til å ha flaskehaldarane på! Så eg måtte bygge det.

Til slutt fekk eg endeleg begynt, men då måtte eg ha pause. Broren min kom heilt frå byen for å hjelpe til. Med pausane.

Neida

Eg har vore opptatt med å feire kvart einaste lille framsteg Jone har hatt. Det er ganske mange i det siste, så livet er ein fest.

Skal livet rakne og rase snart?

Det er noko skummelt som held på å skje, og det finst tusen millionar bilete på det.

I november skreiv eg om korleis eg heldt meg levande. No las eg det på nytt for å hugse korleis det var: Umoglege små ting. OK+ innlegg, faktisk.

Er det på tide å ta ned guarden? Eg har aldri boksa før, men det er eit perfekt bilete! “Det er det øyeblikket den ene bokseren senker hendene han holder opp foran ansiktet sitt, og dermed blotter seg for motstanderen. Det er lett å bli nonchalant, overmodig og tenke at vi er trygge. Det er for tidlig.” (www.ht.no)

Skjønar? Perfekt bilete. Livet er så sjuuuukt skummelt.

Og så kan eg snakke om symjing med hovudet over vatnet.

Limet som går opp. Karbonmonoksidforgifting. Bobla som sprekk.

Berg-og-dalbane

Men her er det beste. Du veit når du tek berg-og-dalbane, og toget blir dratt saaaaaaakte opp bakken, og du gruar og gledar deg til du skal utfor bakken?

Eg haaaaaaaaaaaaaaaatar karusellar og berg-og-dalbaner! Hate hate hate! HATE.

No har eg slept meg opp bakken, og eg føler det er like før toget skal utfor. Eg har lyst å hoppe av, men det er ingen god ide. Då slår eg meg i hel. Så eg må blir med ned bakken. Den angsten gir meg ikkje glede. Det er ALTFOR tidleg.

Hinder i tissen

Eg kjenner på ein lettelse som er livsfarleg. Eg må ikkje bli for letta, det kan slå meg i bakken ved første hinder. Eg kjem til å prøve å hoppe over hinderet som ein kjempeflink hest, men så landar eg med ein fot på kvar side og får dritvondt i ballane.

Eg lurte deg, eg har ikkje fått ballar. Likevel kan det vere vondt å få eit hinder i tissen.

Nok om tissen.

Verda di og verda mi

Eg har begynt å merke skilnaden på livet mitt og livet ditt. Du tenker kanskje at eg er idiot som ikkje har merka det før. Men det er eg ikkje, for eg har budd på sjukehus der alle har sjuke ungar. Heime er det så mykje som er ulikt.

Det er veldig stor skilnad på kor vi er kome. Eg merkar at folk rundt meg er ferdige med sjukt barn no. Alle er i mål, medan eg berre står der, heilt døv i øyrene av smellet frå startpikkstolen. Desorientert.

Eg må møte deg i di verd, ikkje du i mi. Og eg passar ikkje inn lenger.

Og korleis eg skal komme meg tilbake i uniform levemåte, det har eg ikkje peilig på! Vi må jo liksom leve i same verd i same tid.

Framtid? WTF?

Folk spør meg kor tid eg skal begynne å jobbe igjen. Det er så fjernt!

Korleis skal eg kunne bruke hjernen min igjen? Korleis skal eg kunne leie ei gruppe fjortenåringar gjennom ein heil dag? Korleis skal eg kunne halde ut lyden i musikktimen? Kva om eg får kvadratrota av eit negativt tal i mattetimen? Tenk om tissen-humoren har forsvunne? Tenk om eg sluttar å kalle grafen til ein lineær funksjon med positivt stigningstal for ein tiss som peikar oppover? Tenk om dei ikkje likar meg lenger?

Når nokon spør meg om framtida, så tenker eg berre på neste MR. Det er det neste som skal skje i livet mitt, i september. I mellomtida berre kosar vi oss med framskritt. Og andre skritt. Neidaaaaaaaa!

Puh for at tissen-humoren ikkje er vekke!

• 
• 
•