Barnehagestart – kokokokokoko

Det er rart å begynne i barnehagen igjen. Spesielt fordi eg er såpass mykje eldre enn alle dei andre som går der. Ikkje for å skryte, men eg er meir moden enn dei andre, i alle fall inntlectuellt.

Grovmotorisk er det mange som er kome lenger enn meg, men finmotorisk er eg suveren. Berre sjå!

Neheheheeeidaaa!

Eg er jo berre med når Jone skal i barnehagen. Der lurte eg deg! Men DET er rart, både for han og meg.

Eg kan ikkje påstå noko om korleis han føler det, men for meg var det sårt. Vi kom inn i garderoben, og det første vi såg var ei pittelita regnjakke.

Så korga hans med klede i størrelse 2 år. Teikningar frå august 2019. Det minte meg på kor fort alt skjedde. Eg hadde berre henta klede med tanke på at han skulle vere vekke nokre dagar for å ta MR i Førde.

Men så blei det eit år i staden.

Eg fekk inntrykk av at Jone hugsa det meste av barnehagelivet. Plassen sin, dei vaksne, dei andre barna. Han har heile året blitt trist og sint av å sjå bilete og videoar av korleis han var før, og dette vart nok ei kraftig påminning om det gamle livet. Han har ikkje gløymt det, slik nokon kanskje trur.

Møtet med dei andre barna

Ein anna sår ting er å sjå kor dei andre barne er kome i si utvikling, både motorisk og sosialt. Dei spring rundt og er glade og bekymringsfrie. Nysgjerrige på Jone som er heilt annleis enn dei hugsar.

Dei forstår ingenting. Sjølvsagt og heldigvis. Skilnaden er så stor og merkbar.

Dei har erfaringar nok for fire og fem år.

Jone har erfaringar nok for eit heilt liv. Han har gått gjennom hardare ting enn dei fleste nokon gong må.

Dei andre har vore med andre barn mesteparten av dagane. Jone har berre vore med vaksne i eit år.

Den einaste fordelen med små barn er at dei toler ulikskapar mykje betre enn store barn og vaksne. Der lurte eg deg igjen! Det er fleire fordelar med små barn, eg er ikkje heilt sjuk i håve, då.

Møtet med dei vaksne

Heldigfåkkingsvis er det veldig flinke vaksne som jobbar der, og dei skjønar ganske nøyaktig kva Jone treng. Der fekk dei den!

Han treng ikkje så lang tid på å bli trygg på dei. Han går raskt frå å vere heilt stum og berre skrive boksavar i lufta til å snakke og vere vanleg og glad. Det er veldig greitt for meg, for då kan eg sove litt på sofaen, anten i barnehagen eller heime.

Eg har veldig trua på at det skal gå bra i barnehagen. Berre sjå kor kjekt det er:

MR

Eg drøymer om eit liv der MR ikkje er ein del av teksten.

Det er hemmeleg, men medan alle dei andre planlegg livet framover, korleis vi skal gjere ditt og datt, så klarer eg ikkje å forholde meg til livet etter neste MR. Tør ikkje.

• 
• 
•