Eit veeeeldig spesielt land!
Livet er hardt og urettferdig. Og slemt. Det er mindre enn ei veke sidan livet kom springande etter meg med ei kjempestor klubbe og banka meg i hovudet. Heldigvis blei eg bevisstlaus og ikkje død. Og bevisstlaus er bra i denne situasjonen.
Dei som synest det er dumt å tulle midt i fæle situasjonar kan berre fuck the fuck off og lese ein anna blogg. Det finst mange populære bloggar om sminke og stygge lepper. (Beklager ikkje språket, altså.)
Grunnen til at eg har flytta er at den nydelige lille guten min, som eg trudde var heilt frisk, plutselig har blitt heilt sjuk, og han må ha behandling i Haukeland. Eg kunne skrive mange detaljar om sjukdomen, men dette er jo ikkje ein sjukdomsblogg, så det tek seg ikkje ut.
Eg veit ikkje kor lenge eg skal bu her, men medan eg gjer det, kan eg fortelle deg litt om landet.
Litt om Haukeland (eller mykje, vi får sjå)
Først no, i ein alder av 93 år, har eg skjønt at Haukeland heiter Haukeland på grunn av at det er eit eige land.
Akkurat som Fjærland var. Det er lenge sidan Fjærland slo seg saman med omverda, det skjedde då dei fekk tunnel i alle retningar.
Haukeland har også tunnel, men den er så forvirrande at dei aldri kjem til å klare å slå seg saman med verda. Det er ingen som finn vegen ut.
Tunnel 
Tunnel
(Her hadde eg så sjukt lyst å skrive noko om innbyggartal. Om at pasientane var så slappe og skitne at dei ikkje orka å ligge med kvarandre, og at dei tilsette ikkje har lov til å ligge med pasientar, men at dei tilsette ligg med kvarandre. Men eg fekk ikkje logikken til å stemme. Så det får eg spare til eit anna høve.)
Tid 1
Det mest spesielle med Haukeland er tida.
Når du kjem inn i Haukeland, så stoppar tida. (Fysikarane berre: nei, det går ikkje, tid eksisterer ikkje, tida er bla bla bla. Eg lagar grimase når eg hermar etter dei som seier dette.)
Tida på Haukeland stoppar, medan resten av verda held fram i same tempo. Så då kjem ein i utakt med samfunnet.
I starten er det enkelt. Ein held styr på årstider, dagar, klokkeslett. Men så rører alt seg gradvis saman, og det blir berre dag og natt. Til slutt berre eksistens. Dagane har ikkje namn, klokka er middag, veret er like overraskande kvar gong ein ser ut vindauget.
I dag var det for eksempel sol, og det er veldig overraskande, sidan Haukeland er eit land i Bergen. Eg burde jo skjønt det ut frå alle bileta eg såg på Snapchat, men eg trur evna til å trekke logiske slutningar også blir påverka av tida i Haukeland.
Tid 2
Det må vere rart for dei som jobbar her. Tida stoppar når dei går inn i Haukeland, medan tida går vidare for resten av familien. Dei går ikkje i takt.
Mor (35) si tid stoppar når ho går på jobb som nevrokirurg i Haukeland. Far (30) si tid held fram når han går på jobb som frisør i sentrum. Barna er på skulen og føler at tida går ekstremt seint, men den stoppar ikkje.
Då vil jo mor og far bli like gamle på sikt. Og på lang, lang sikt vil barna bli like gamle som mora. Det er veldig spesielt å tenke på.
Eg har tilfeldigvis rekna litt på det.
Her ser ein tydeleg at etter ca. 30 år vil mor og far vere like gamle, nemlig 58 år. Etter dette vil mor vere yngre enn far.
Eit barn på 10 år vil vere like gammal som mora etter 139 år, og då vil dei vere 149 år begge to. Det er meir usannsynleg.
Behovspyramide
Dei har alt eg treng for å leve i Haukeland. 60% av Maslows behovspyramide er dekka.
Eg får god mat, vatn med isbitar, tak, luft (eg kan får ekstra frå veggen om eg vil), varme. Null problem.
Eg får også trygghet. Jobb og forsikring har eg, men det er sett på pause.
Eg føler ikkje tilhøyrsle endå, meir eit slags vakuum (ikkje absolutt vakuum sjølvsagt! Hahahahahaha! Slapp av, fysikar.). Men så greie som sjukepleiarane er, er eg sikker på at vi blir bestevennar etter kvart. Eg har kjærleik og familie.
Så det!
Men: Ein sjukehusinnlagd utan klaging er som ein sebra utan striper, ingenting. (Eg har aldri vore god med språklege bilete, det må eg berre beklage.) Eg skal prøve å få klaga litt neste gong.
Hadet!
